Britt Verdonschot Vanmorgen kreeg ik een herinnering van Facebook: precies drie jaar geleden werd ik met spoed geopereerd. Drie weken eerder was mijn baarmoeder verwijderd en er trad een complicatie op.
Lang verhaal kort: een inwendige bloeding zorgde voor pijn en uiteindelijk ook voor een noodsituatie. Ik moest opnieuw geopereerd worden.
Die eerste operatie was niet leuk, maar wel gepland en in alle rust. De tweede…heel ander verhaal. Ik bleef (te) lang bij kennis, maakte alles mee en kreeg daar een fiks trauma van. Ik kan je vertellen, in alle rust, met een aai over je bol is heel anders dan ‘we moeten deze vrouw in leven houden’.
Drie jaar later is de fysieke wond geheeld. De mentale echt nog niet. Vind ik stom. Hoezo? Ik ben toch hartstikke sterk?!
Ik ben altijd open geweest over die eerste operatie. Baarmoederverwijdering als je 32 jaar jong bent. Het bestaat. Maar die tweede, die nekte me bijna. Omdat ik er te weinig over gepraat heb. Er geen nazorg was (en ik er niet met volle overtuiging naar vroeg).
Dit plaatsen vind ik doodeng. Maarrr als het één persoon helpt te praten over ‘iets waar je niet over praat’, dan heb ik wat gewonnen. Doe maar, praat maar. Dat is niet stom, maar slim.
Cheers, Britt
