Britt Verdonschot Op de valreep van 2020 kreeg ik een telefoontje van de gemeente. Of ik nog een partnerschapsregistratie kon doen. Na een snelle blik in mijn agenda zou me dat wel lukken, maar met die feestdagen ertussen zou het nog spannend worden of ik nog een afspraak met het koppel in kon plannen. “Weet je hun namen al?”, vroeg ik. “Jan en Anne.” Nou, prima, dan komt het met die afspraak inplannen wel goed. Want afspraken maken met mensen die je kent verloopt vaak nog net wat vlotter dan wanneer je een koppel niet kent.
En dit was iets, dit wilde ik per sé doen. Anne en ik waren ooit collega’s en later, toen zij en Jan met Be.Fit. begonnen, een hele fijne sportschool in Bergeijk, kruisten onze paden elkaar zakelijk gezien weer. Maar als zakelijk heeft dat nooit gevoeld, eerder gemoedelijk en relaxt. Ik moet nog steeds lachen als ik aan sommige werkdagen en vooral personeelsfeestjes denk!
De afspraak ging zoals verwacht. Gewoon lekker kletsen. Doornemen hoe zij de ceremonie willen. Hun verhaal noteren. En ik dacht: hoe gaaf, ik mag hier een klein onderdeeltje van zijn!
De ceremonie was buitengewoon ontspannen en informeel. Met lieve familie om hen heen. En ondanks de coronamaatregelen was het zo warm en gemoedelijk. En ik nog maar eens denken: ik mag hierbij zijn!
Want: ieder bruidspaar (in dit geval partners in een partnerschapsregistratie) mag een voorkeur aangeven. Tenminste, wat mij betreft, want dit is per gemeente verschillend. Dus als je door mensen die je kent gevraagd wordt als BABS, dan is dat een dubbele eer, vind ik. En ik realiseer me dat ook goed. Ik heb het geluk dat ik al vaker vrienden en bekenden in de echt heb mogen verbinden. Daar ben ik ze allemaal dankbaar voor. Dus een dikke dank je wel, Anne en Jan. Voor het vertrouwen. Voor jullie openheid. Was een feestje en een eer om te mogen doen.
Cheers, Britt
